Χαλίλ Γκιμπράν – Εξεγερμένες Ψυχές
Το 1908, ο Γκιμπράν, πριν αναχωρήσει για το Παρίσι, δημοσιεύει το τρίτο του βιβλίο στα αραβικά: τις Εξεγερμένες ψυχές. Μέσα από τέσσερις ρεαλιστικές νουβέλες που εκτυλίσσονται στον Λίβανο, ο Γκιμπράν εκφράζει την αντίθεσή του στην καταπίεση εκ μέρους των φεουδαρχών, του κλήρου και των νομοθετών, και καταγγέλλει δυναμικά την υποδούλωση των λαών της Ανατολής στις απαρχαιωμένες συνήθειες. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Έναν αιώνα πριν, ο Γκιμπράν οδηγεί μέσα από τις ιστορίες του στην Αραβική Άνοιξη.
Με λυρισμό και έντονα θεατρικά στοιχεία, ανατρέπει τα κοινωνικά στερεότυπα και καταρρίπτει εξουσίες.
Στις τέσσερεις νουβέλες καταπιάνεται με θέματα της ελευθερίας του ανθρώπου, την ισότητα, την σχέση με την εξουσία και την πίστη.
Στο πρώτο διήγημα, Ουάρντα Αλ Χάνι, η Ουάρντα κέρδισε τον παράδεισο, σε αντίθεση με την Εύα που τον έχασε για πάντα.
Αποσπάσματα:
… Αυτά είναι τα παλάτια όπου αρνήθηκα να ζήσω περισσότερο, οι τάφοι όπου δεν ήθελα να βρίσκομαι θαμμένη ζωντανή. Και αυτοί είναι οι άνθρωποι από τους οποίους απέδρασα για να απαλλαγώ από τις συνήθειές τους και να λύσω τα δεσμά που με έδεναν με την κοινωνική τους τάξη. […] Δεν τους καταδικάζω, τους λυπάμαι δεν τους μισώ μισώ την τυφλή υποταγή τους στην υποκρισία, στο ψέμα και στην πονηριά. Αν σας αποκάλυψα τα μυστικά της καρδιάς τους και τα μυστήρια της ζωής τους, δεν το έκανα επειδή μου αρέσει η συκοφαντία και το κουτσομπολιό, αλλά για να σας δείξω το αληθινό πρόσωπο εκείνων στους οποίους ακόμη μέχρι και χθες έμοιαζα και από τους οποίους απελευθερώθηκα.
… Η Ουάρντα ήταν μια δυστυχισμένη γυναίκα – ζητούσε την αγάπη, τη βρήκε και την αγκάλιασε- πρόκειται για αυτή την αλήθεια που η ανθρώπινη κοινωνία περιφρονεί και που ο νόμος απαγορεύει¨.
Ψιθύριζα αυτά τα λόγια στους αιθέρες, κι αμέσως έσπευσα να με διορθώσω: «Επιτρέπεται στη γυναίκα να κατακτήσει την ευτυχία της με τίμημα τη δυστυχία του άντρα της». Και τότε η ψυχή μου απάντησε: «Επιτρέπεται στον άντρα να υπουδουλώνει την καρδιά της γυναίκας του για να διατηρήσει τη δική του ευτυχία;»
… Ό,τι βρίσκεται πάνω στη γη ζει με το νόμο της ίδιας του της φύσης και αντλεί τη δόξα και τη χαρά της ελευθερίας από την ίδια τη φύση του νόμου. Όσο για τους ανθρώπους, στερούνται αυτή τη χάρη, γιατί στο θεϊκό τους πνεύμα επέβαλαν έναν περιοριστικό γήινο νόμο.
…Για όποιον αντιστέκεται μόνος ενάντια στην κοινωνία τους και το νόμο τους, λένε ότι είναι ένας επικίνδυνος επαναστάτης, τον οποίο πρέπει να εκδιώξουν, ένας αισχρός κακοποιός που αξίζει το θάνατο… Ο άνθρωπος θα μείνει λοιπόν για πάντα σκλάβος των διεφθαρμένων νόμων του… θα απελευθερωθεί άραγε για να ζήσει με το πνεύμα και για το πνεύμα; …θα συνεχίσει να σκύβει το κεφάλι προς τη γη ή θα γυρίσει το βλέμμα του προς τον ήλιο…;