Λουίς Σεπούλδεβα – «Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ’ έναν γλάρο να πετάει»
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera
Ένα παραμύθι για παιδιά από 2 έως 102 ετών… μια ιστορία που αν και πραγματεύεται δύσκολες καταστάσεις της σύγχρονης εποχής, αφήνει μια γλυκιά γεύση σε όλη την διάρκεια και στο τέλος της ιστορίας.
Ένα μικρό διαμάντι, όπου κάθε χαρακτήρας, κάθε κουβέντα και κίνηση στέλνει ένα μήνυμα με βαθιές προεκτάσεις.
Οικολογία, ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, ρατσισμός, διακρίσεις, συλλογικότητα, φιλία και … πολλή αγάπη! Η δύναμη που υπάρχει μέσα μας και μπορεί να κάνει τα ανέφικτα, εφικτά. Αρκεί να πιστέψουμε και να κρατάμε την ελπίδα μας ζωντανή.
«Ο Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα, τολμηρή προσωπικότητα της δικής μας εποχής, με αγώνες πολιτικούς στο ενεργητικό του, κοσμοπολίτης, πολυταξιδεμένος, αφού έζησε έξι μήνες στον Αμαζόνιο με τους ινδιάνους Σουάρ που άλλαξαν ριζικά τη φιλοσοφία του για τον κόσμο, επιθυμεί με τα έργα του να μας αφυπνίσει πάνω σε ζητήματα σύγχρονα. Για να μεταφέρει τις ιδέες του συχνά χρησιμοποιεί την αλληγορία ενός μοντέρνου παραμυθιού. Είναι ο «παραμυθάς Σεπούλβεδα», όπως του αρέσει να αποκαλεί τον εαυτό του.
Στο έργο του «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει», με προκάλυμμα τον κόσμο του παραμυθιού, γράφει ένα υπέροχο διήγημα οικολογικής ευαισθησίας με ανθρωπιστικά μηνύματα για μικρούς και μεγάλους. Το έργο διαδραματίζεται στο Αμβούργο. Εκεί ζουν οι τρεις γιοί του στους οποίους αφιερώνει το βιβλίο. Εκεί έζησε και ο ίδιος για μεγάλο χρονικό διάστημα υπό την φροντίδα της Διεθνούς Αμνηστίας του Αμβούργου με τις προσπάθειες της οποίας αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Τεμούκο της Χιλής όπου βρίσκονταν καταδικασμένος επί προδοσία από το στρατιωτικό καθεστώς της πατρίδας του για είκοσι οχτώ χρόνια».
https://www.fractalart.gr/i-istoria-enos-gatou-pou-emathe-se-enan-glaro-na-petaei/
«Είσαι γλάρος. Σ’ αυτό, ο χιμπαντζής έχει δίκιο – αλλά μόνο σ’ αυτό. Όλοι σ’ αγαπάμε, Καλότυχη. Και σ’ αγαπάμε, γιατί είσαι μια γλαροπούλα – μια όμορφη γλαροπούλα. Δεν σου αντιλέγουμε όταν σ’ ακούμε να κρώζεις ότι είσαι γάτος, γιατί μας κολακεύει που θέλεις να ‘σαι σαν κι εμάς· όμως, είσαι διαφορετική από μας – και μας αρέσει που είσαι διαφορετική. Τη μάνα σου δεν μπορέσαμε να τη βοηθήσουμε – εσένα, όμως, ναι. Σε προστατέψαμε ώσπου να βγεις απ’ τα’ αβγό. Σου χαρίσαμε όλη μας τη στοργή, χωρίς να θέλουμε ποτέ να σε κάνουμε γάτο. Σε θέλουμε γλάρο, κι έτσι σ’ αγαπάμε. Νιώθουμε πως κι εσύ μας αγαπάς, πως είμαστε οι φίλοι σου, η οικογένειά σου, κι είναι καλό να ξέρεις πως μαζί σου μάθαμε κάτι για το οποίο καμαρώνουμε: μάθαμε να εκτιμούμε, να σεβόμαστε και ν’ αγαπάμε ένα διαφορετικό πλάσμα. Είναι πολύ εύκολο ν’ αποδέχεσαι και ν’ αγαπάς αυτούς που είναι σαν κι εσένα, αλλά πολύ δύσκολο κάποιον που είναι διαφορετικός – κι εσύ, μας βοήθησες να το κατορθώσουμε».