H ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ» ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΛΙΘΟΞΟΪΔΗ

H ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ» ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΛΙΘΟΞΟΪΔΗ

            Στις 29 Απριλίου 2022 το φιλόξενο μαγαζί Duck Café-Bar γέμισε μέσα κι έξω με φίλες και φίλους του βιβλίου για την παρουσίαση της συλλογής σπονδυλωτών διηγημάτων του Στέλιου Λιθοξοΐδη με τίτλο «Τεχνική Ποινή». Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε σε συνεργασία του συγγραφέα με τη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, το περιοδικό τέχνης Art in Vivo, τις Εκδόσεις Υδροπλάνο και το βιβλιοπωλείο Το Μαγαζί Σας. 

            Για τον Στέλιο Λιθοξοΐδη και την Τεχνική Ποινή μίλησαν τρεις γυναίκες. Η Δότα Σαρβάνη (πρώτη δασκάλα του συγγραφέα στο δημοτικό), η Κατερίνα Κετσίδου (μέλος της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας) και η Πέγκυ Ρόμπη (μέλος της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας). Αναφέρθηκαν στη γνωριμία τους με τον συγγραφέα και σκιαγράφησαν την Τεχνική Ποινή ως ένα βιβλίο που με τρόπο άμεσο εκθέτει όλα όσα ταλανίζουν την κοινωνία. Χαρακτηριστικά, διαβάστηκαν από τη συλλογή η «Αποστολή βιογραφικού» (που αναφέρεται την ανεργία) και το «Εσύ ποιος είσαι;» (που αναφέρεται στην τρίτη ηλικία και την άνοια). Τέλος, τον λόγο πήρε ο συγγραφέας, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «ως κοινωνία πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε ότι είναι φυσικό. Μέσα στην κοινωνία μας υπάρχουν γυναίκες, άνδρες, ομοφυλόφιλοι, τρανς, ανάπηροι, αδέσποτα… Όλα χρειάζονται προσοχή και αγάπη. Στόχος της Τεχνικής Ποινής είναι ακριβώς αυτό».

            Μεταξύ όσων προσήλθαν στους χώρους του Duck Café-Bar για την παρουσίαση ήταν μέλη από το Δ.Σ. της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας και μέλη από την Ομάδα Δημιουργικής Γραφής και Ομάδα Δημιουργικής Ανάγνωσης της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας, στηρίζοντας έμπρακτα άλλη μία πολιτιστική δράση που αφορά το βιβλίο και λαμβάνει χώρα στην πόλη της Φλώρινας.

Κείμενο Δότας Σαρβάνη

Παρουσιάση του βιβλίου από τη Δότα Σαρβάνη.

Όταν διάβασα στην ανάρτηση του Στέλιου «στον τόπο μου δύο φορές», κατανόησα το άγχος του.
Ο τόπος μας… Συμβαίνει να ομορφαίνουν οι τόποι μας, όταν τους αφήνουμε.
Μένει όμως εκεί η παιδική μας ηλικία.
Η «πατρίδα» που πάντα μας ακολουθεί…
Εγώ λέω να ξεκινήσω από αυτή την «πατρίδα» σήμερα.
Γνώρισα τον Στέλιο, γύρω στο 2000. Μαθητής στη Πρώτη Δημοτικού… Δεξιά από την έδρα, στο δεύτερο θρανίο, εκεί στο τότε Πειραματικό.
Μια σταλίτσα, σοβαρός σοβαρός, με άποψη που την εξέφραζε, και με κάτι υπέροχα ολοστρόγγυλα γράμματα. Ο Στέλιος έγραφε πολύ ωραία από τότε. Γλυκύτατα, πρωτόλεια κείμενα. Και γελούσε σπάνια… Ίσως μάζευε το γέλιο, να το ξοδεύει τώρα, με κάθε ευκαιρία.
 Έβλεπα τα φτεράκια που φύτρωναν στη ράχη του. Και ήξερα πως θα συνέχιζε… Τον συνέπαιρνε το μάθημα. Γιατί το σχολείο, αυτό οφείλει και πρέπει να κάνει. Να μαθαίνει στα παιδιά να πετούν. Σε ότι πιο πολύ αγαπούν. Να εξελίσσουν όποιο ταλέντο τους χαρίστηκε. Γιατί ο καθένας μας έχει κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Αρκεί να το αποδεχτεί και να το αγαπήσει…
Έτσι γνώρισα, λοιπόν, τον Στέλιο.  Είμαι η δασκάλα του. Και κάθε φορά που τον συναντούσα, σαν να μας ένωνε μια αόρατη κλωστή. Φυσικά και τα κατάφερε. Με τις ικανότητες, το πείσμα και την δουλειά του.
Σήμερα έχουμε μπροστά μας έναν συγγραφέα.
Ας πούμε λίγα για το βιογραφικό του.
Ο Στέλιος Λιθοξοΐδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1993. Είναι δάσκαλος και εργάζεται στη Δημόσια εκπαίδευση. Οι μεταπτυχιακές του σπουδές, αφορούν τη δημιουργική γραφή και τις επιστήμες της αγωγής με ειδίκευση στα ζητήματα ιστορίας, ιστορικής εκπαίδευσης, και εκπαιδευτικής πολιτικής. Έχει βραβευτεί, μεταξύ άλλων, από το Δίκτυο Δημιουργικής γραφής και από τις κυπριακές εκδόσεις «Ευγνώμων». Από όλες τις δράσεις του, πάντα προκρίνει την Ομάδα Δημιουργικής Γραφής, και την παιδική – εφηβική ομάδα, παραγωγής ταινιών μικρού μήκους στην Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας, των οποίων είναι ιδρυτής και επιστημονικός υπεύθυνος.
Έχει εκδώσει την συλλογή διηγημάτων  «Τεχνική Ποινή», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Υδροπλάνο», και το ακαδημαϊκό σύγγραμμα «Σεξουαλικές Ταυτότητες και Κοινωνικά Παίγνια στο έργο του Μένη Κουμανταρέα, απόκρυφες κατασκευές και σεξουαλική μυσταγωγία» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Black Rows.  
Συντονίζει εργαστήρια δημιουργικής γραφής για παιδιά και εφήβους και ενήλικες, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στις Η.Π.Α.
Στα ερευνητικά του ενδιαφέροντα, εμφιλοχωρούν,  η δημιουργική γραφή, η Λογοτεχνία, η εκπαιδευτική πολιτική και οι έμφυλες διαστάσεις στην εκπαίδευση.
Έχει κάνει το μεταπτυχιακό του και δηλώνει πια, υποψήφιος διδάκτορας.
Ας συστηθούμε, με το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Τεχνική ποινή». Ήδη έχει προηγηθεί η παρουσίασή του, σε διάφορες πόλεις. Τώρα ήρθε και η σειρά της Φλώρινας, της πατρίδας του.

Ο αγαπημένος συγγραφέας και διηγηματογράφος Σωτήρης Δημητρίου, υποστηρίζει πως η συγγραφή, είναι η μόνη τέχνη, που προϋποθέτει απολύτως τους άλλους. Ο συγγραφέας γράφει όχι για τον εαυτό του, αλλά για να κάνει γνωστές τις σκέψεις του στους άλλους. Στους αναγνώστες του.
Η «Τεχνική ποινή» λοιπόν, είναι μια συλλογή 19 διηγημάτων. Δεν κατατάσσεται στα εύκολα είδη γραφής το διήγημα, θα έλεγα μάλλον στα δύσκολα. Γιατί πρέπει να συμπυκνωθεί και να περιοριστεί σε λίγο σχετικά χώρο, όλη η ιστορία που θέλεις να διηγηθείς. Και ο Στέλιος τα καταφέρνει…
19 ιστορίες, δύσκολες, παράξενες, με χαρακτήρες δύστροπους, με πάθη, μια μυθοπλασία που θέλει κόπο να βρει το δρόμο της…
Οι λέξεις ακουμπούν εκεί που πρέπει. Άλλες φορές είναι εξεζητημένα απλοϊκές κι άλλοτε φτάνουν στο χυδαίο και προκλητικό, για να αποδώσουν τη δύσκολη θέση των ηρώων, τον ναρκισσισμό τους, την απελπισία, την απέραντη μοναξιά, την υποκρισία, τα αδιέξοδα, το αλόγιστο μίσος, την χωρίς όρια εκδίκηση…
Ο χώρος είναι συνήθως πόλεις επαρχιακές ή και μεγαλύτερες. Παντού συμβαίνουν τα ίδια. Οι άνθρωποι δημιουργούν τα γεγονότα. Σπίτια, αυλές, μπαρ, δάση, δωμάτια, αυτοκίνητα, όλα γίνονται ο καμβάς της μυθοπλασίας.
Ο χρόνος καθορίζεται από εποχές. Χιόνι στη Φλώρινα, καλοκαιράκι, κάποια γιορτή, το αόριστο σήμερα ή το αόριστο πάντα. Ίδια ένταση παντού.
Σύγχρονα προβλήματα αναδύονται. Ναρκωτικά και ναρκομανείς, η ανεργία που πρωτοστατεί, περίεργοι τύποι χωρίς αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια, που εκμεταλλεύονται ασύστολα την εξουσία της θέσης τους.
Οι άντρες είναι συνήθως βίαιοι, χωρίς συναισθηματική νοημοσύνη, ένα είδος που νόμιζα πως έχει εκλείψει. Οι γυναίκες ανυπεράσπιστες και αδιάφορες, υποταγμένες σε στερεότυπα, που βολεύουν…
Ο συγγραφέας δεν παρεμβαίνει. Αφηγείται μόνο. Αφήνει τον αναγνώστη να αποφασίσει. Να βουτήξει σ’ αυτόν τον κόσμο του ερέβους. Να πάρει θέση. Να ενοχληθεί, να αντιδράσει, ή να ταυτιστεί με χαρακτήρες, όπως ο Γιωργάκης που νομίζει πως μεταμορφώνεται σε Γιώργο, σκοτώνοντας τα όνειρα του στις λάσπες της καθημερινότητας…
Η ματαιοδοξία και η ματαιότητα…
Οι άνθρωποι που δεν είναι πια ο εαυτός τους. Που προσπαθούν, αλλάζοντας τα ρούχα τους, να γίνουν άλλοι… Ή η ψευδαίσθηση πως γίνονται άλλοι…
Ανατροπές και συμπτώσεις συνεχώς…
Που αρκεί μια Σαββατιάτικη έξοδος, για να αλλάξουν το σύμπαν του Παναγιώτη  και να θρυμματίσουν την ζωή του…
Πόσο αληθινοί χαρακτήρες. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που νομίζουμε πως γνωρίζουμε. Εμείς σαν άνθρωποι της διπλανής πόρτας…
Σπαραχτική η περίπτωση της Άννας στην «Πρόσληψη». Κανένα me too δεν θα τη σώσει, από τον απόλυτο προσωπικό εξευτελισμό.
Για μια θέση. Για την επιβίωση.
Ένας κόμπος οργής στο λαιμό… Περιγραφές ρεαλιστικές, γυναίκες ανυπεράσπιστες, σ’ έναν κόσμο που τάχα νοιάζεται για την ισότητα.
Πόσες φορές επανέρχεται στα διηγήματα η ανεργία. Που οδηγεί ως την αυτοκτονία.
Άνθρωποι «ένοχοι» για μια ζωή που σιχαίνονται αλλά επιμένουν να βουλιάζουν μέσα της. Πουθενά δικαιοσύνη… Ούτε κάθαρση…
Ήρωες καθηλωμένοι στο τίποτα, στο αδιέξοδο…
Παραστατικότατη γραφή. Ζωντανή.
Ο έρωτας παντού προϊόν συναλλαγής. Χυδαίος. Χωρίς τρυφερότητα, χωρίς έρωτα, χωρίς συναίσθημα… Όπως στο διήγημα «Ξύρισμα». Ψέματα. Και «κύριοι» εντός πολλών εισαγωγικών… Το μόνο που τους δίνει υπόσταση είναι η γραβάτα τους…
Και πόσο σπαραχτικό το διήγημα «Τα σκυλιά του πατρικού μου». Ανατροπή στην ανατροπή, μυστικά και ψέματα, η φοβερή αποκάλυψη. Ο Δημήτρης κι η Νεφέλη. Σχέσεις στο σκοτάδι και τον φόβο, στην ανοχή και στο μίσος. Μόνον επιβίωση…  
Όλοι βρίσκουν τις δικαιολογίες τους. Ακόμη και ο Χάρης που αποκτηνώνεται… Ακόμη και η Άννα που εκδικείται τον εραστή καθηγητή της, στο «Ραντεβού στη ΝΚ1» με αναφορά στη Φλώρινα.
Πολλές φορές μπερδεύονται οι θύτες με τα θύματα. Αλλά όλα έχουν το τέλος τους.
Και ο καθένας λαμβάνει το μερίδιό του.
Ακόμα και η Αγάπη με τα θολά πράσινα μάτια που θέλει κάπου ν’ ακουμπήσει τη μοναξιά της. Κι ο Σάκης που δυσκολεύεται να αποδεχτεί τη διαφορετικότητά του. Κι ο Στέφανος, χαμένος στην απελπισία του. Στην «Αποστολή Βιογραφικού» βρίσκει ο καθένας μας τον εαυτό του… Κρεμάμενοι, επί πτυχίων, μεταπτυχιακών και χιλίων άλλων να διαπραγματεύεσαι την αξιοπρέπειά σου. Γροθιά στο στομάχι.
Προσωπικά το θεωρώ το δυνατό «χαρτί» του βιβλίου. Απομυθοποίηση και ρεαλισμός.
Προχωρώντας στα διηγήματα οι σχέσεις όλο δυσκολεύουν… Ο ρατσισμός ως απελπισία ή δικαιολογία. Και η τρέλα που εύκολα και τραγικά καταφτάνει, σε μια πιο τρελή εποχή.
Η καταρράκωση στην εργασία πάλι,  η απαξίωση, η ταπείνωση και επιπλέον η έκρηξη. Με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται…
 Κι εκείνη η πικρή «προσοδοφόρος γειτνίαση». Τα ζευγάρια που γερνάνε αγκαζέ, χωρίς κανένα γιατί… Κι εκείνη η άνοια της γιαγιάς. Οι μνήμες που χάνονται και μαζί τους, χάνεται ολόκληρος ο κόσμος τους…
Και ξαναεπιστρέφει στο «Έξω από την πόρτα» η σεξουαλική διαφορετικότητα. Και η αποδοχή εκ μέρους της οικογένειας και όχι μόνον. Όλοι ζούνε το δράμα τους. Ποιος ξέρει ως πότε ακόμη. Δεν γκρεμίζονται εύκολα τα στερεότυπα… Πάλι τα ναρκωτικά, η απαξίωση, τα αδιέξοδα, ο θάνατος… Ένας κόσμος φαιός, ολοσκότεινος, άγριος, που οδηγεί γρήγορα στο τέλος… Ένας κόσμος που σε μαυρίζει και σε τρομάζει. Χωρίς καμιά αχτίδα φωτός. Χωρίς κάθαρση, χωρίς καλό τέλος…
Κι εκεί έρχεται η τεχνική ποινή. Που πρέπει να επιβληθεί σ’ όλα τα παραπάνω. Ξεχωριστά στο καθένα… Στην ανοχή μας, στην αδιαφορία μας, στην συμμετοχή μας, στην συμπαράστασή μας, στην παρουσία μας εκεί στον πόνο, σε ότι μπορούμε να διορθώσουμε και δεν τολμήσαμε, ή αδιαφορήσαμε…
Ο Στέλιος με τρόπο γλαφυρό και ωμά ρεαλιστικό, και παραστατικό, καταγγέλει και ξεσκεπάζει. Με μόνο του μέσον τον λιτό λόγο. Σαν τις σχέσεις που περιγράφει . Άνθρωποι μιας χρήσης… Πουθενά ουσία. Όμως τίποτε δεν περισσεύει και τίποτε δεν υπολείπεται. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις. Δεν έχει λυρισμό η γραφή του. Λίγα στιγμιαία περάσματα τρυφερότητας. Άτομα εγκλωβισμένα σ’ ένα κανιβαλιστικό σύστημα.
Και φτάνει στο στόχο του. Να ενεργοποιήσει τον αναγνώστη. Να τον κάνει να δει κατάματα, τα φλέγοντα προβλήματα της εποχής μας. Να τον κάνει να ταρακουνηθεί, εκεί στον καναπέ της αδιαφορίας του. Για ν’ αλλάξουν έστω και λίγο τα πράγματα. Για να γίνουν οι σχέσεις των ανθρώπων, ανθρώπινες και ουσιαστικά αγαπητικές, μια και, γύρω από αυτές, περιστρέφονται τα διηγήματά του. Χωρίς απομόνωση, χωρίς καταπιεσμένα αισθήματα, χωρίς τη γύμνια της μη επικοινωνίας και της αδιαφορίας για τον άλλον.
Για να γράψει ο Στέλιος, στο επόμενο βιβλίο του, διηγήματα χαρούμενα. Με ευτυχισμένες γυναίκες και ικανοποιημένους άντρες. Για να μπει ένα ουσιαστικό λιθαράκι στο χαμόγελο της ζωής και στην συνέχειά της .
Εκείνο, που κάνει βεβαιότητα αυτή τη σκέψη μου, είναι το ρήμα «δύναμαι» που, πολλές φορές, συνάντησα στο βιβλίο του, σε όλα τα πρόσωπα. Το  «δύναμαι» που κρύβει μέσα του τη δύναμη της αλλαγής. Πως θαρρείς πως του ανήκει…
Κόντρα στα στερεότυπα, στη συντήρηση, στη στενομυαλιά, στην εσωστρέφεια. Με τον ενθουσιασμό της νιότης του. Με την προσπάθεια αλλαγής του κόσμου ολόκληρου. Που μόνον οι νέοι μπορούν να τολμήσουν, να οραματιστούν, να διεκδικήσουν και τελικά, να καταφέρουν…

Δότα Σαρβάνη   29/04/2022

Κείμενο Κατερίνας Κετσίδου

Καλησπέρα σας!

Θ’ αρχίσω με μιαν αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι… πολλές ήταν οι σκέψεις μου, για το πώς ν’ αρχίσω, καθώς βιαστικές αγωνίζονταν, για το ποια θα πρωτογραφεί  σαν λέξη, να γίνει  η φωνή μου και να μιλήσει για έναν νέο. Δάσκαλος είναι αυτός ο νέος,  και πολλά άλλα είναι, και γράφει στο βιβλίο του την  ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΙΝΗ, κάποια πράγματα όμορφα. Λοιπόν… λέω ν’ αρχίσω από ένα πρωινό.

Ήτανε ένα Κυριακάτικο πρωινό, θυμάμαι… Μπαίνω στην αίθουσα του κινηματογράφου – Θεόδωρος Αγγελόπουλος- για την θεατρική μας πρόβα. Γνωστό είναι στους περισσότερους από εσάς, το Θεατρικό Εργαστήρι της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας. Βλέπω τον σκηνοθέτη να μιλάει με έναν νεαρό. «Α, ωραία! Καινούργιος μας ήρθε. Κι έχουμε έλλειψη από άντρες στην ομάδα. Μεγάλο το γυναικομάνι!» σκέφτηκα. Τότε ήταν η στιγμή, που πρωτόδα τον Στέλιο.

Μπορεί να μην εντάχθηκε στην ομάδα του θεάτρου, όμως άφησε πίσω του, με τις λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε, κάτι από ανήσυχο πνεύμα, κάτι από ψάχνω για πάρα πέρα… κάπως έτσι τον είδα. Χαμηλόφωνος και φειδωλός στις λέξεις, μου αυτοσυστήθηκε. «Τελείωσα το Παιδαγωγικό και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στην Δημιουργική γραφή.»  Αναπόφευκτα, αυτοσυστήθηκα κι εγώ, λέγοντάς τον, ότι κι εγώ κάνω Δημιουργική Γραφή ε, κατά κάποιον τρόπο, αυτοδίδακτα. Η Δημιουργική Γραφή λοιπόν, ήτανε η αιτία  να μη χαθούμε.

Και έρχεται η πρώτη μας  συνεργασία. Όταν κάποια στιγμή, τυχαία, έπεσε στα χέρια μου ένα ταλαιπωρημένο  βιβλίο του Κώστα Βάρναλη «ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ» και από αυτό διάβασα τον «Μονόλογο του Μώμου» αμέσως μέσα στο μυαλό μου έστησα τα πρόσωπα του κάθε ρόλου. Μου έλειπε ο ρόλος του Προμηθέα. Ενστικτωδώς, σκέφτηκα τον Στέλιο. Επικοινώνησα. Πρώτα τον ρώτησα, αν έχει δυνατή φωνή. Βροντώδη φωνή. Φωνή Θεού.  «Δεν ξέρω… Νομίζω πως έχω… και ψήνομαι για κάτι τέτοιο!» μου είπε και έπνιξε αυτές τις λέξεις του, μέσα σε σβησμένα γελάκια. Και είχε την βροντώδη φωνή, μαζί με τον ενθουσιασμό και την υποκριτική. Κι έτσι, το τελευταίο βράδυ ενός Νοέμβρη, παρουσιάσαμε τον Βάρναλη, στην ΛΕΣΧΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ, μαζί με  παιδιά από το Θεατρικό Εργαστήρι, από την Λέσχη Ανάγνωσης και από την Δημιουργική Γραφή. Και μετά, ήρθε η πρώτη πανδημία. Και όλα, ιδέες και δράσεις κλειδαμπαρώθηκαν μέσα στον φόβο από έναν αόρατο ιό.

Όμως απτόητος ο Στέλιος, ένα απόγευμα καλεί Κατερίνα. Και θα στηθεί τότε, η δεύτερη συνεργασία. Μέσα σ’ ένα τηλεφώνημα γεμάτο ενθουσιασμό, μιλούσε, θυμάμαι, με δίχως τελεία, για σχέδια κινηματογράφου για παιδιά και  για σενάρια μικρού μήκους για μεγάλους. Μάλιστα είχε στα χέρια του σενάριο, με ρόλο στα μέτρα μου. «Δεν υπάρχει περίπτωση, ν’ αρνηθείς.» μου είπε. Και δεν αρνήθηκα. Τότε, δημιουργήθηκε η κινηματογραφική μικρού μήκους ομάδα.

Και φέτος συνεχίζω μια άλλου είδους συνεργασία, την τρίτη συνεργασία μαζί του. Όμως αυτή την φορά με τον Στέλιο  δάσκαλο. Είναι η ομάδα της Δημιουργικής Γραφής και πάλι της ΛΕΣΧΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Μια ομάδα όμορφη, παρεϊστικη και εξαιρετικά δημιουργκή! Είναι ομάδα με δίχως σύνορα από νομούς και από ωκεανούς, αφού έχουμε και την  Αλέκα, από την Ν. Υόρκη. Εδώ γράφονται φανταστικά και αφάνταστα πράγματα, κάθε Πέμπτη διαδικτυακά, πάνω σε θέμα, που ορίζει και αναλύει ο Στέλιος. Κι εμείς οι μαθητές, μέσα σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά, θα πρέπει να γράψουμε κάτι σχετικό με το θέμα. Και εδώ κρύβεται η μαγεία. Η μαγεία, του να βρίσκεις λέξεις μέσα σε μια ζούγκλα από κορμούς και φύλλα λέξεων, κάτω από το ταμ-ταμ του Δασκάλου.

Τώρα, βρεθήκαμε αυτό το απόγευμα εδώ στο καφέ Dark, όλοι μαζί, να γνωρίσουμε τον συγγραφέα Στέλιο Λιθοξοϊδη  και λίγες σελίδες από το βιβλίο, ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΙΝΗ. Μου ζήτησε ο Στέλιος λοιπόν, να διαβάσω το… ΕΣΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και κάθε φορά, βρίσκω κάτι άλλο, καινούργιο από συναισθήματα, από κουβέντες, μυρωδιές, από ματιές, κινήσεις, αισθήσεις… γενικά από μνήμη γιαγιάς! Από μια αγαπημένη μας γιαγιά, που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ζήσει και θυμόμαστε…  Μα που πονάει περισσότερο, όταν αυτή η μνήμη γιαγιάς,  είναι πληγωμένη και προδομένη από την άνοια. Όμως μας άφησε η σοφία αυτής της γιαγιάς μια σκέψη της, για να μας παρηγορήσει ίσως και να μας ελαφρύνει αυτές τις στιγμές της ανάγνωσης.

«Έτσι είμαστε οι γέροι, αγόρι μου, ξεχνάμε». Ναι. Τόσο απλά. «Ξεχνάμε».

Σκέφτομαι… Με τον Στέλιο και τ’ άλλα παιδιά από τις ομάδες, πρώτα βέβαια… «να μας έχει ο Θεός γερούς πάντα ν’ ανταμώνουμε,» σύμφωνα με τον Σαββόπουλο, ν’ ανταμώνουμε κάτω από την στέγη της ΛΕΣΧΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ, για να μπορούμε να κάνουμε όμορφα πράγματα και να τα κερνάμε στον κόσμο της πόλης μας. Και όχι μόνο της πόλης μας…

Σας ευχαριστώ 

Κατερίνα Κετσίδου.

Κείμενο Πέγκυς Ρόμπη

Πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε, με ποια ιδιότητα είμαι εγώ εδώ…
Δεν είμαι κριτικός βιβλίων και φυσικά δεν είμαι κριτικός ανθρώπων μιας και κάτι τέτοιο δεν πρέπει να υπάρχει.
Μου έκανε την τιμή ο αγαπημένος μου Στέλιος, να παρευρεθώ ως η αρχαιότερη μαθήτριά του στην ομάδα της Δημιουργικής γραφής
Μια ομάδα ,την ιδέα της οποίας εμπνεύστηκε ο ίδιος και με αρωγό τη Λέσχη Πολιτισμού της πόλης μας, δρούμε και δημιουργώντας γραφές, περνάμε πολύ όμορφα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Πάμε πίσω λοιπόν, σ’ ένα απριλιάτικο βραδάκι του 2018 και να ‘μαι έξω από το κτίριο της Λέσχης Πολιτισμού. Είχα μάθει την τελευταία στιγμή για την έναρξη των μαθημάτων και δεν πρόλαβα ούτε να τηλεφωνήσω για να δηλώσω συμμετοχή. Στα γνωστά σε όλους μας σκαλοπάτια , στέκεται ένα νεαρό, ψιλόλιγνο παιδί με ένα σακίδιο στους ώμους .Άγνωστη για εμένα φυσιογνωμία. Καπνίζει μανιωδώς. Πλησιάζω σινάμενη-κουνάμενη, στολισμένη για βραδυνή έξοδο αμέσως μετά την συνάντηση
-Καλησπέρα του λέω
-Καλησπέρα μου λέει
Λίγα λεπτά μετά, κι από τα λεγόμενα του σε μια τηλεφωνική συνομιλία, αντιλαμβάνομαι ότι είναι ο δάσκαλος .
-Είσαι ο Στέλιος;
-Ναι, μου απαντά
-Ο δάσκαλος ε;
– Ναι …
Συστήνομαι λοιπόν και εκδηλώνω το ενδιαφέρον μου για συμμετοχή στην ομάδα
Διέκρινα μια ελαφρά δυσπιστία στο αριστερό του μάτι και σίγουρα κι εκείνος τη δική μου στο δεξί…
-Σαν τι θα ‘χει να μας πει αυτό το πιτσιρίκι! είχα αυτόματα σκεφτεί
-Τί μέρος του λόγου να ‘ναι τώρα αυτή! θα σκέφτηκε ο Στέλιος
Έκτοτε είμαστε αχώριστοι, πολλοί συνοδοιπόροι σ’ ένα δρόμο που χάραξε ο Στέλιος…αυτόν της Δημιουργικής γραφής…
Μα τι είναι τελικά Δημιουργική γραφή δάσκαλε;
Ένα δημιουργικό σβήσιμο, Γράψτε σβήστε, χωρίς κανόνες, ελεύθερα….Και κάπως έτσι αφηνόμαστε ,απελευθερωνόμαστε. Γραφές, ποιήματα, αναγνώσεις, προβληματισμοί κι ατέρμονες συζητήσεις Μια ορχήστρα με μαέστρο τον Στέλιο Δεν είναι εύκολο για εκείνον. Μα του αρέσει το ζει…
Δύο χρόνια μετά κι αφού η ομάδα μας, έδεσε σφιχτά με παλιούς και νέους γραφοδημιουργούς…
-Παιδιά, ετοιμαστείτε!!! θα εκδώσουμε…ανακοινώνει
Τι; Μα πώς;
Μια έκπληξη, μια πρόκληση, ένα στοίχημα! Μας μετέδωσε τον ενθουσιασμό του.
Ναι !Μπορούμε.
Σκαλίσαμε το μέσα μας και φυτέψαμε τους Φλωρινανθούς.Επιμελητής -κηπουρός ο Στέλιος.
Εύφορη γη η Βιβλιοθήκη Πιτόσκα. Τους μοιράσαμε μέσα στο Νοέμβριο του 2020.Μοσχοβόλησαν ! Εκτυπωμένο άρωμα και χρώμα Φλώρινας παντού
.Ακολούθησε και ψηφιακή έκδοση ! Το τόλμημα πέτυχε …Ικανοποίηση, καμάρι, ευγνωμοσύνη δάσκαλε!
Αυτά εν μέσω covid και καραντίνας.

Μαθήματα διαδικτυακά, zoom με την παρέα πιστή στα ραντεβού και πολλές φορές με ιδιαίτερους καλεσμένους, , καταξιωμένους συγγραφείς ,ποιητές ακόμη και ηθοποιούς!
Όλα αυτά μας ενώνουν … Καταθέσεις ψυχής
Και ο Στέλιος έχει ψυχή που ευτυχώς για όλους εμάς, τολμά και την ξεγυμνώνει…
Όσο δύσκολο, άλλο τόσο γοητευτικό.
Μα έχει όραμα , μεράκι Έχει φτερά. Ανήσυχο πνεύμα
Κυνηγάει όνειρα και συνοδεύει το κυνήγι των δικών μας
Σοφός και ταπεινός Είναι ένα σοφό παιδί. Που ξέρει να ακούει .
Που γελάει πολύ εύκολα κι άλλο τόσο εύκολα σκορπά το γέλιο.
Ένας ωραίος άνθρωπος, αληθινός!!!
Μέσα από αυτή του την αλήθεια , γέννησε την Τεχνική Ποινή .
Όταν εκδόθηκε το βιβλίο ένιωσα υπερήφανη, σα μάνα του…
Όταν το διάβασα, δύο φορές απανωτά, το έβαλα στην ανάποδη μου βιβλιοθήκη . Γιατί ανάποδη;
Έχω σε ένα ράφι διαλεγμένα, καμιά 30αριά, τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Είναι όλα τοποθετημένα με τη ράχη τους στον τοίχο. Όταν θέλω να διαβάσω κάτι παλιό και ξεχωριστό, διαλέγω ένα στα τυφλά και το ανοίγω σε τυχαία σελίδα
Έτσι, ανάμεσα σε Καζαντζάκη και Ντοστογιέφσκι έχω και Λιθοξοΐδη.
Έχει συμβεί να μην έχω όρεξη για τον καπετάν Μιχάλη και τον γυρίζω πίσω στο ράφι…Μέχρι στιγμής δεν έχει παρεξηγηθεί ο Καζαντζάκης που κάμω διάκριση κι επιλέγω συνειδητά την Τεχνική Ποινή.
Και την επιλέγω γιατί, όταν αιθεροβατώ με προσγειώνει κι όταν είμαι βυθισμένη στη δική μου πραγματικότητα με ταρακουνά με μια άλλη ζωή, αυτή του διπλανού μου… Του αποστολέα ενός βιογραφικού, της προσοδοφόρου γειτνίασης ,της σερβιτόρας με τα θολά πράσινα μάτια
Ιστορίες καθημερινές.
Ιστορίες για κάποιους,
Ζωές για άλλους …
Όταν έχω στα χέρια μου την Τεχνική Ποινή και γνωρίζω καλά ποιός ,πώς και γιατί την έγραψε, γεμίζω από μια δυνατή αλήθεια…
Θαυμάζω το Στέλιο και νιώθω τυχερή . Έχω έναν καλό φίλο.
Και άντε εγώ, σα μαθήτριά του θα πάρω ότι προλαβαίνω .
Όταν όμως σκέφτομαι πόσο τυχερά είναι τα παιδιά που τον έχουν κοντά τους σα δάσκαλο μα πάνω απ’ όλα σαν άνθρωπο , χαίρομαι πραγματικά.
Σε μια κουβέντα μας για τις ετικέτες που ενίοτε κολλάμε σε ανθρώπους, ανέφερε έναν μαθητή του στο σχολείο που διδάσκει στην Αθήνα. Το παιδάκι αυτό είχε χαμηλή απόδοση και μια γενική αδιαφορία. Το επώνυμό του, Καλημερατζής! Ένα πρωί, τον προσφώνησε Καλημεραgenious !!! Σκεφτείτε ότι αν χωρίσουμε τις λέξεις, του έλεγε , καλημέρα ιδιοφυΐα!!! και κάθε μέρα Καλημεραgenious! Ο δάσκαλος πίστεψε στο παιδί κι ο Καλημεραgenious, από την προσφώνηση αυτή και μόνο πίστεψέ στον εαυτό του κι έγινε ένας χαμογελαστός και άριστος μαθητής ! Πόσο μαγικό!
Γι’ αυτό μιλώ πέρα από τον συγγραφέα, πέρα από το δάσκαλο, για τον άνθρωπο .
Και θέλω προσωπικά να συγχαρώ την οικογένειά του και όλη την κοινωνία που συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του εξαιρετικά σπάνιου πλάσματος που λέγεται Στέλιος Λιθοξοΐδης.
Που ξεχωρίζει γιατί το αξίζει .

Και εύχομαι πάντα να διαπρέπει ,γιατί έτσι πρέπει…
Συγχαρητήρια Στέλιο…